स्वार्थीपणाची एक लिमिट असते
स्वार्थ हा प्रत्येकाच्या जीवनात थोड्या-फार प्रमाणात असतोच. खरं तर, स्वतःच्या इच्छांचा आणि गरजांचा विचार करणं, हे नैसर्गिक आहे. पण प्रत्येक गोष्टीत केवळ स्वतःचा विचार करणं आणि दुसऱ्यांना त्यात वापरणं हे म्हणजे स्वार्थीपणाची हद्द ओलांडणं होय.
काही लोकांमध्ये स्वार्थ इतक्या टोकाला पोहोचतो की त्यांच्यासाठी इतरांचा त्रास, भावना किंवा परिस्थिती यांचं कोणतंही मोल नसतं. त्यांना फक्त आपलं कसं होईल, कसं फायद्याचं ठरेल याचाच विचार असतो. अशा माणसांसाठी नाती आणि माणुसकी हळूहळू दुय्यम होऊन जातात. त्यांचं स्वतःचं वर्तणूक इतकी एकतर्फी असते की त्यांचा जवळचा माणूससुद्धा त्यांच्या स्वभावाने त्रस्त होतो.
स्वार्थाची एक मर्यादा असायला हवी. एखाद्याचं भलं करताना स्वतःचंही हित साधणं ठीक आहे, पण त्यासाठी इतरांचं नुकसान करणं, त्यांना त्रास देणं किंवा त्यांचं भावनिक, मानसिक शोषण करणं हा स्वार्थाचा अतिरेक होतो. स्वार्थाला सीमा नसल्यास, अशा व्यक्ती त्यांच्या नात्यांना, मैत्रीला आणि समाजाला एक प्रकारे धोकाच देत असतात.
माणूस एक सामाजिक प्राणी आहे, तो इतरांच्या सहवासात आणि प्रेमातच आनंद शोधू शकतो. स्वार्थाचा मर्यादा राखली तर नात्यांमध्ये एक वेगळी गोडी येते. त्याचबरोबर दुसऱ्यांच्या भावनांचा आदर आणि त्यांच्याशी असलेली नाती यातून व्यक्तिमत्त्व अधिक सुंदर आणि सुसंवादी बनतं. म्हणूनच, आयुष्यातील प्रत्येक नात्याला एक मूल्य द्यायला हवं, आणि त्याचं जतन करायला हवं, कारण अखेरीस
